حسین تهرانی، پدر تنبک ایران: ۵۰ سال کوبیدن بر طبل تنهایی و طرد اجتماعی

حسین تهرانی، چهره ماندگار موسیقی ایران و ملقب به «پدر تنبک»، در گفت‌وگویی با مجله «سپیدوسیاه» در تاریخ ۳۰ آبان ۱۳۵۲، از سختی‌ها و طرد اجتماعی که در مسیر عشق به موسیقی و ساز تنبک متحمل شده بود، پرده برداشت. او در این مصاحبه به یاد می‌آورد که چگونه در دوران کودکی، علاقه شدیدش به تنبک، او را از سوی خانواده و جامعه طرد می‌کرد.

تهرانی روایت می‌کند که چگونه پدرش، میرزا اسماعیل، با وجود اینکه خود اهل موسیقی بود، نواختن ضرب (تنبک) را برای یک مسلمان «حرام» می‌دانست و معتقد بود این ساز متعلق به دسته‌های دیگری است. او می‌گوید: «پدرم گفت: «مگه مسلمون هم ضرب می‌زنه؟» آخه اون موقع ساز می‌زدن، کمانچه می‌کشیدن، نی می‌زدند، اما ضرب مال مسلمان نبود. دست یک عده دیگه بود!»

این هنرمند برجسته، علاقه خود به تنبک را تا حدی توصیف می‌کند که روزها با عبایی بر دوش و تنبکی زیر آن، در واگن‌های عمومی از سه‌راه امین‌حضور تا شمس‌العماره به تمرین می‌پرداخت. او برای فرار از آزار و اذیت‌ها، به واگن‌های مخصوص بانوان پناه می‌برد و به دلیل جثه کوچکش، مورد توجه قرار می‌گرفت و در میان مسافران واگن‌ها معروف شده بود.

اما این شهرت در فضای عمومی و محله، با طرد و تحقیر همراه بود. تهرانی با اندوه می‌گوید: «توی محل که راه می‌افتادم، همش تف و لعنت بود، مردم روشون را از من برمی‌گردوندن. می‌گفتن: «این حرامزاده است، پسر میرزا اسماعیل نیست، اگه بود این کارو نمی‌کرد.» پنجاه سال توی این ضرب کوبیدم و پنجاه سال از مردم توسری خوردم!»

این خاطرات تلخ، نشان‌دهنده مبارزات فرهنگی و اجتماعی است که هنرمندان در دوره‌های مختلف برای معرفی و پذیرش هنر خود با آن روبرو بوده‌اند.

منبع: khabaronline_ir